பள்ளர்கள் என்ற இனம் – எட்கர் தர்ஸ்டன்.

முற்காலத்தில் சம்பாபுரி என்ற தீவு நாகபட்டினத்துக்கு வடக்கே இருந்தது.இது கடலால் கொள்ளப்பட்டு அங்கிருந்த சாம்பவார் என்ற பறையர்களின் கூட்டத்தார் இடம்பெயர்ந்து காவிரிக்கரையில் குடியமர்ந்தனர் இவர்களின் இனத்தில் இழிசினர்களுக்கும் இழிசினர்களான கடைக்குடியினர் தான் மள்ளர் என்று அழைத்துக்கொள்ளும் பள்ளர்கள்.உழுப்பறையர்கள் என்ற கடைசியர் குடியினர்கள்.இவர்கள் உணவு தேடி உழவுத்தொழில் செய்வோரிடம் எல்லாம் சென்று தஞ்சம் பெற்று அடிமைத்தொழிலில் ஈடுபட்டதால் தான் இழிசினர்கள் என்றும் கடைசியர் என்று சிலப்பதிகாரம்(புகார் காண்டம்) இவர்களைக் கூறுகிறது.இவர்கள் மன்னர்காலத்திலிருந்து நிலப்பிரபுக்கள் காலம் வரை சாமான்யர் பலருக்கும் கூட 2000-ம் வருடத்துக்கும் மேலாக கொத்தடிமைகளாகவே பணியாற்றியுள்ளனர்.

மள்ளர் என்பவர்கள் உண்மையாகவே ஆதியில் இருந்து இங்கேயே உள்ள உழவர்களைக் குறிக்கும்.உண்மையில் மள்ளர் என்னும் குடிப்பெயர் தற்போது உள்ள வேளாளர்கள் சமூகத்திற்கு சொந்தமானது.அந்த வெள்ளாள மள்ளர்களிடம் அடிமை வேலை செய்தோர் தான் பள்ளர்கள்.(ஆனால் ஒரு செய்தி இவைகளும் ஒரு நாட்டில் மள்ளர் தான்…..ஆந்திராவில் பள்ளர்கள் தான் மள்ளாசு என்று அழைக்கப் படுகின்றன).பள்ளரான இவர்கள் தற்காலத்தில் மூவேந்தர்குடி என்று புதிதாக கூறிவருகின்றன.ஆனால் வந்தேறியான இவர்கள் பல மொழி பேசும் பலமாநிலத்தவர்களாகவும் அறியப்படுகின்றனர்.

வடுக பள்ளர் 

==============

பள்ளர்கள் தங்களை வடுக பள்ளர் எனவும் ஆந்திராவில் இருந்து வந்தவர்கள் எனவும் பழனி கோவில் செப்பேட்டில் தங்களை கொணர்ந்து பழனிக்கு குடியேறியது பழனி நாயக்கர்கள் தான் என குறிப்பிட்டுள்ளனர்

உழும்பறையர்,தேவேந்திரப்பறையர்,இழிசினர்,கடையர்,பள்ளன் என்று கல்வெட்டுகள்,இலக்கியங்கள் வாயிலாக தமிழ் நாட்டில் அறியப்படுவோர்..அண்டை மாநிலங்களில்

பள்ளர்-தமிழ்நாடு….., செருமார்(சேரிமார்)-கேரளா, மலாஸ் (அ) மள்ளாசு-ஆந்திரா,கோலியாஸ் -கர்நாடகா, மஹரா-மஹராஷ்டிரா இடங்களில் வாழ்கின்றனர்.அங்குள்ள மக்களைப் போன்று அந்த மாநிலத்தில் அந்த மொழியை பேசுகின்றனர்.இன்று புதிதாக பள்ளர் இனத்து வரலாற்று கல்வெட்டு ஆய்வாளர்களான தேவ.ஆசீர்வாதம் எழுதிய(மள்ளர் யார்?,மூவேந்தர் யார்?,வேந்தர் யார்?) போன்ற பள்ளர் இனத்து புத்தகங்களும். குருசாமி சித்தர்(ஏதோ பதினெண் சித்தர் என நினைக்கவேண்டாம்) தமிழ் பேராசிரியர் குருசாமி) போன்ற சித்தர் அவதாரம் எடுத்து பழனிமலை செப்புபட்டையம் இன்னும் சோழ,பாண்டிய கல்வெட்டு செய்திகளையும் தன் இனத்துக்கு ஏற்றார் போல் திருத்தி எழுதிக்கொள்வது இவரது வேலை.இந்த போலி சித்தரின் முயற்சியால் வெளிவந்த புது விஷயம் தான் சோழமன்னனை(இராஜ ராஜ சோழ தேவேந்திரர்) பாண்டியமன்னனை(வெட்டும் பெருமாள் பாண்டிய குடும்பன்) என திருத்தி எழுதியது.இக்கொடுமையை சகிக்க முடிகிறதா?

வெள்ளாள பிரபுக்களான ஆண்டை,முதலி,பண்ணையார்களின் கொடுமைகளுக்கும் ஆளாகி அவர்கள் ஊற்றும் கஞ்சியில் உயிர் வளர்த்த இக்குடி அந்த முதலாளிகளின் அடிமையாகப் பணியாற்றிய காரணத்தால் பண்ணாடி(பண்ணை அடிமை) காலாடி(ஏற்றம்இறைக்கும்,உழு அடிமை),மண்ணாடி(மண் வேலை அடிமை),குடும்பன்(அடிமைகளின் குடும்பத்தலைவன்)என்ற பெயரினை பெற்ற இக்குலத்தவைகள் இன்று சோழ மன்னர்களாகவும் பாண்டிய மன்னர்களாகவும் வாழ்ந்ததாக அந்த மன்னர்களின் வரலாற்றை கொச்சைபடுத்தக் கிளம்பியுள்ளது.இந்திய விடுதலைக்குப் பின் சாதி குறித்த நூல்கள் பல்வேறு பரிணாமத்தைப் பெற்றன. சாதிச் சங்கங்கள் அரசியல் சங்கங்களாக வளர்ந்தன. சாதி அரசியலும் அதனூடாக உரிமைகளைப் பெறுவது என்ற நிலையும் வளர்ந்தது. சமூகப் பிரச்சனைகளை அரசியல் செயல்பாடுகளாலேயே வென்றெடுக்க முடியும் என்று கருதி பலரும் தத்தம் சாதிச் சங்கங்களை ஏற்படுத்தினர். அதனை தேர்தல்களில் வாக்கு வங்கியாகவும் மாற்றினர். இதன் தொடர்ச்சி யாக சாதி மோதல்கள் மற்றும் சாதிய மேலாண்மைக்கான போட்டியும் வளர்ச்சியுற்றது. வர்க்கப் போராட்டம் சாதியப் போராட்டங்களாக மடை மாற்றம் செய்யப்பட்டன. இன்று வேலை வாய்ப்பு, இட ஒதுக்கீடு, கற்றல் உரிமைகள் முதலானவற்றை ஆட்சியாளர்களிடமிருந்து பெற்றுத் தரும் அமைப்புகளாக சாதிச் சங்கங்கள் மாறிவிட்டன. சாதி வரலாறுகள், உட்சாதி வரலாறுகள் என இன்று சாதி நூல்கள் எழுதப்படுகின்றன. இதற்குச் சான்றாக மூவேந்தர் யார் (1977) இரா. தேவ ஆசீர்வாதம், வேளாளர் யார் (1981) இரா. தேவ ஆசீர்வாதம், பள்ளர் அல்ல, மள்ளர் ஆம் மன்னர் (1991) இரா. தேவ ஆசீர்வாதம், தமிழ் இலக்கியத்தில் பள்ளர், தேவேந்திரகுல வேளாளர்கள் (1993) டாக்டர் குருசாமி சித்தர்,

2001 ல் தோன்றிய?இந்த சோழ,பாண்டிய மன்னர்கள் கடந்த 20-நூற்றாண்டு வரை எப்படி மன்னர் வம்சத்துக்கு ஏற்ப வாழ்ந்தார்கள் என்று இனவரைவியலை வகுத்த எட்கர் தர்ஸ்டன் கூறுகிறார் என்பதை ஆங்கிலத்தில் கொடுத்துள்ளேன்.

20 நூற்றாண்டின் பள்ளச்சியின் புகைப்படம்(எட்கர் தர்ஸ்டன்)

இன்று இந்த இழிசனத்தினர் நம்மை கொச்சை படுத்த கிளம்பியுள்ளனர்.இவர்களை நம்மால் கொச்சை படுத்த முடியுமா என்றால் நிச்சயாமாக முடியாது.மலத்தை எந்த பொருளாலும் அசுத்த படுத்த இயலும். மானமுள்ள இனத்தை தான் மானபங்க படுத்த முடியும் இழிசனர்களுக்கு ஏது மானம்.எனவே இவர்களின் மானத்தை நம்மால் வாங்க இயலாது.இந்த இழிசங்கள் எந்த சோழ,பாண்டிய வாரிசுகளாக வாழ்ந்த லட்சனத்தை நாம் இங்கே ஆங்கிலத்தில் வெளியிட்டுள்ளோம்.வலைதளம் பயன்படுத்தும் அனைவரும் ஆங்கிலம் தெரியும் காரணத்தால் இதை படியுங்கள் …இதை படியுங்கள் இந்த பறை மன்னர்(பள்ளர்) வம்சத்தின் லட்சணத்தை.

புதுக்கோட்டை மாவட்டம்:13-ஆம் நூற்றாண்டுக்குரிய திருவரங்ககுள கல்வெட்டு(434) மற்றும் குலசேகர பாண்டியன் பெருஞ்சுனையூர்
கல்வெட்டு(561)…
” ஆலயத் திருப்பனி செய்ய நிதிப்பற்றாக்குறை காரணமாக குடிநீங்காத் தேவதனமாக விற்க்கபட்ட நிலத்திற்கு பள்ளிப்பேறு பள்ளர் பெற்ற பண்டம் ஆகிய செலவினங்கள் பொதுவில் இட்டு(நில உடைமையளரும் உழுகுடியும் சமமாய் செலவிட்டு) ஐந்தில் மேல்வாரம் அளக்க வேண்டும்”

பெருவாயில் நாட்டு பெருஞ்சுனையூரில் உள்ள கல்வெட்டு:
கல்வெட்டு(561)
“பெருவாயில் நாட்டு பெருஞ்சுனையூரில் சிவாலயத்திருப்பனிக்குரிய செலவிற்கு ஒற்றி வைக்கப்பட்ட தேவதான நிலத்திற்கு மேல்வார அளவு கூறுகையில் பள்ளி பேறு பள்ளன் பெறும் பண்டம் ஆகியன் பொதுவில் ஏற்று கொள்ளப்பட வேண்டும்” என கூறப்படுகின்றது.இங்கு பள்ளித்தியர் பள்ளர் ஆகிய வேளான் தொழிலாளர்கள் சுட்டப்படுகின்றனர்.வர்மன் குலசேகர பாண்டியனின் வாராப்பூர் கல்வெட்டு மற்றும் மேலூர் கல்வெட்டு:

காலம் 14-ஆம் நூற்றாண்டு”முனையதரையின் மக்கனாயன் என்பார் தன் மகன் சீராள தேவர்க்கு காணியாட்சியும் மனையும் அடிமைகளையும் கொடுத்த செய்தி கூறப்படுகின்றது. தாம் கொடுத்த அடிமையாரன் தேவியும் இவள் மகள் சீராளும் தம்பி சீராளனும் மகன் திருமெய்ய மலையாளனும் சிவத்த மக்கனாயனும் ஆகிய பேர் எட்டும்பள்ளடியாரில்(அடிமைகளான பள்ளரில்) வளத்தி மகள் மன்றியும் இவள் மகள் பொன்னியும் கொள்ளி மகள்
தொழுதியும்,உடப்பி மகன் பொன்னனும்,வளத்தி மகன் வில்லியும் அக இவ்வகைபட்யுள்ள அடிமையும் காணியாட்ச்சியும் மனையும் அளிக்கபட்டதாக கூறப்படுகின்றது.இங்கு பள்ள குடும்பத்தினர் முழுமையும் அடிமைகளாக கூறப்படுகின்றது.

முதலில் கூறப்பட்ட எட்டு அடிமைகளும் பள்ளர் சமூகத்தவர்கள் அல்லர்.அவர்கள் வெள்ளாளர் முதலான பிறசமூகத்தவர்.

விஜயநகர காலத்திய கல்வெட்டில்அரையர் குழுக்கள் பகை கொண்டு மோதிக்கொண்டு பின்னர் பகைதீர்ந்து உடன்பாடு(காவமுறி) காண்கின்றனர்
ஓடிப்போன பள்ளர் அடிமைகள்(பள்ள பசகள்)க்கு தஞ்சம் கொடுத்தமையே இப்பகைக்கு காரணமாம்.
“முன்னாளில் மாவலி வானாதிராயனின் குழுவிற்குரிய பள்ளர் அடிமைகள் ஓடிப்போய் நெருஞ்சிக்குடி ஊரில் தஞ்சம் புக,மாவலி வானாதிராயன் நெருஞ்சிக்குடி ஊரவரின் மாடுகளை அழித்து ஓடிய பள்ளரையும்
பிடித்துக் கொண்டு வருகையில்,நெருஞ்சிக்குடி ஊரவர் பரம்பையூர் ஊரவரயும் துணைக்கழைத்து கொண்டு வானாதிராயனை எதிர்த்தனர்”
இதே போல,
காடவ மல்லன் என்றும் மூவன் காடவப் பிள்ளை என்பவனையும் பள்ளர்கள் தங்கள் இனத்தவன் என கூறும் கல்வெட்டும் பொய்யே.
கல்வெட்டு (439),
வலையர் இனத்தவர்களான மூவன் காடவப்பிள்ளை ஒரு நிகழ்விலும்,காடவமல்லன் ஒரு நிகழ்விலும்,வலைவாணன் எனும் வலையர் தலைவன் இரு நிகழ்விலும் காவற்பொறுப்பை ஏற்றுள்ளனர்.
ஆனால் படைப்பற்று குடியிருப்பான குருந்தன் பிறையை சார்ந்த மூவன் காடப்பிள்ளை இக்குடியிருப்பின் ஆளும் வர்க்கமான மறவர்களின் கட்டுப்பாட்டிலே செயல்பட்டதாக கூறுகிறது.சோழர் கல்வெட்டு:
சோழர் கால கல்வெட்டுக்களிலும் குடியிருப்பு என்ற பொருளிலேயே சேரி என்ற சொல் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது.
பறைச்சேரி (தெ.இ.க;4,க.எ.529;52,81,83) (தெ.இ.க;26, க.எ.686)
மேலைப்பறைச்சேரி (தெ.இ.க. தொகுதி2, க.எ.5)
என்று வரும் வரிகள் இதற்குச் சான்றாகும். மேலும் தலித்துகளுக்குரிய நிலங்கள் பறைத்துடவை (தெ.இ.க. 26, க.எ.686)பள்ளன் விருத்தி(தெ.இ.க.8 க.எ.151) என்றும் அவர்களுக்குரிய சுடுகாடு பறைச்சுடுகாடு (தெ.இ.க.4, க.எ.529, 68, 79, 83, தெ.இ. க. உ.தொகுதி 1,2, க.எ. 5)என்றும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன.
கண்டதேவி ஹிஜிரா கல்வெட்டு புலையர்,பாணர்,பள்ளர்,பறையர் ஆகிய கீழ் சாதிகள் என குறிப்பிடபட்டுள்ளது.

கண்டதேவி கல்வெட்டு ஒவ்வொரு சதியரையும் தெளிவாக காட்டியுள்ளது. நெடுங்குடி கொவில் பாண்டியர் கல்வெட்டுகளில். சாணார் வருகின்றனர்.

ஹிஜிரா கல்வெட்டு எண் : 771(கிபி 1300 இல் இருந்து 1330 க்குள்)

இடம் : கண்டதேவி படி எடுக்கப்பட்ட ஆண்டு அல்லது பதியப்பட்ட ஆண்டு -1921

மதுரையில் பாண்டிய மன்னர்களின் வீழ்ச்சி 1290 களில் துவங்குகிறது.(சுந்தர பாண்டிய தேவர்) சுல்தான்கள் மதுரையை தாக்கி பாமினி ஆட்சியை நிறுவுகிறார்கள்.பாண்டிய மன்னர்கள் தென்காசியை தலைமையிடமாக கொண்டு ஆட்சி செய்ய துவங்கிறார்கள். ஆனாலும் காரைக்குடி,திருப்பத்தூர்,தேவகோட்டை பகுதி கள்ளர்களில் சிலர் , ஆங்காங்கே சுல்தான்களின் படையை தாக்கியும்,சூறையாடியும் பெரும் சேதம் விளைவிக்கிறார்கள். கோபம் கொண்ட சுல்தான் மறவர் படைகள் வாழ்ந்த கண்டதேவியை ஆண்ட சூரைக்குடி என்னும் விஜயாலயத்தேவரின் வன்னிய சூரைக்குடியை தாக்கி பெரும் சேதம் விளைவிக்கிறார்கள். கத்தி முனையில் இனிமேல் சுல்தான் ஆட்சியை எதிர்த்து தாக்குதல்,சூறையாடல் நடத்த மாட்டோம் என்று கள்ளர், கருமார்,உள்ளிட்டோர் முன்னிலையில் ஒப்பந்தம் கல்வெட்டாக பெறப்படுகிறது.அப்படி ஒப்பந்தத்தை மீறினால் கீழ்காணும் தண்டனையை ஏற்றுக்கொள்கிறோம் என்பது தான் கல்வெட்டு. 1) எங்கள் மீசையை மற்றும் தாடியை மழித்து கொள்கிறோம். 2) எங்கள் மனைவியை ஒப்படைக்கிறோம். 3) புலையர்,பள்ளர் உள்ளிட்ட

கீழ்சாதியினர் எங்களை பெண் ஓவியமாக வரைந்து அவர்களின் குழந்தைகளின் காலில் கட்டி சுத்தட்டும். என கல்வெட்டு முடிகிறது.

இதில் கள்ளர் கருமார் புறத்தார் மற்றும் பொன்னமராவதி ஊராவர்களுக்கும் சுல்த்தானுக்குமான உடன்படிக்கையில் கள்ளர்கள் உடன்படிக்கை செய்து கொள்கின்றனர்.

இதில் எங்களுக்கு சாத்துவான அறந்தான்கியார் மறவர்கள் என சுல்த்தானுக்கு எதிரிகளான மறவர்களுடன் நாங்கள் தொடர்பு வைக்க மாட்டோம் என கூறுகின்றனர்.

என கல்வெட்டு முடிகின்றது.

“கள்ளர் கருமர் புறத்தார் பட்டர்கள் வித்துவான்கள் பாடகர்கள்

எங்களுக்கு சத்ருக்கலான அறந்தாங்கியார் மறவரும்”

இதிலிருந்து மதுரை சுல்த்தான்காளின் எதிரிகள் அறந்தாங்கி மறவர்கள். இவர்கள் அஞ்சுக்குடி அரையர் என்னும் அஞ்சுகொத்து மறவரின் உட்பிரிவினர் இவர்களே அஞ்சுகோட்டை நாடாள்வானாக இலங்காபுரத தண்ட நாயன்கனிடம் போரிட்டவர்கள்.

வரி

சோழர் காலத்தில் பள் வரி, பறை வரி என்ற வரிகள் நடைமுறையில் இருந்துள்ளன. சில நேரங்களில் இவ்வரி கட்டுவதிலிருந்துவிலக்களிக்கப்பட்டதையும் சில கல்வெட்டுக்கள் குறிப்பிடுகின்றன

. மேலும் அரண்மனைக்குக் காணிக்கைப் பணமாக மக்கள் செலுத்தவேண்டிய வரி வாசல் காணிக்கை எனப்பட்டது.
இவ்வரியிலிருந்து பள்ளர்களுக்கு விலக்களிக்கப்பட்டதை பள்ளக்குடிக்கு வாசல் பணம் மானியமாகவும் (தெ.இ.க. 26, க.எ.336) என்ற கல்வெட்டு வரி தெரிவிக்கின்றது.
உழப்பறையர், தேவேந்திரப் பறையன் என்ற உட்பிரிவுகளையும் சில கல்வெட்டுக்கள் குறிப்பிடுகின்றன.
விக்கிரமச் சோழன் காலத்தியக் கல்வெட்டொன்றில் வெள்ளான் மாப்புள்ளிகளில் சோழன் பறையனான தனபாலன் என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

வேளாண்மைத் தொழில் செய்து வந்த பறையர்கள் வெள்ளாளன் என்று அடைமொழியிட்டு அழைக்கப்பட்டனர் என்பதை இக்கல்வெட்டு வெளிப்படுத்துகிறது. (SII ங:253)
சேதுபதிசெப்பேடுகளில் இடம் பெறும் பின்வரும் வரிகள் உணர்த்துகின்றன.
பள்ளுப்பறை சகலமும் சர்வ மானியமாக (இராசு.1994;208)பள்ளுப்பறை இறை, வரி ,ஊழியம்….ஆண்டனுபவித்துக் கொள்ளவும் (மேலது, 242) பள்ளுப்பறை…சந்திராக்கமாக அனுபவிச்சிக் கொள்வாராகவும் (மேலது, 451) பள்ளுப்பறை சகலமும் ஆண்டு கொள்வது (மேலது, 528)”ஆயர் சாணார் இடயர் போன்ற சமுதாய்த்தவரும்”………..பள்ளர் பறையர்:

 

PALLAN (THE CASTE AND TRIBES OF SOUTH INDIA BY EDGAR THURSTON)

Pallan. The Pallans are ” a class of agricultural labourers found chiefly in Tanjore, Trichinopoly, Madura and Tinnevelly. They are also fairly numerous in parts of Salem and Coimbatore, but in the remaining Tamil districts they are found only in very small numbers.” * The name is said to be derived from pallam, a pit, as they were standing on low ground when the castes were originally formed. It is further suggested that the name may be connected with the wet cultivation, at which they are experts, and which is always carried out on low ground. In the Manual of the Madura district (1868), the Pallans are described as ” a very numerous, but a most abject and despised race, little, if indeed at all, superior to the Paraiyas. Their principal occupation is ploughing the lands of more fortunate Tamils, and, though nominally free, they are usually slaves in almost every sense of the word, earning by the ceaseless sweat of their brow a bare handful of grain to stay the pangs of hunger, and a rag with which to partly cover their nakedness. They are to be found in almost every village, toiling and moiling for the benefit of Vellalans and others, and with the Paraiyas doing patiently nearly all the hard and dirty work that has to be done. Personal contact with them is avoided by all respectable men, and they are never permitted to dwell within the limits of a village nattam. Their huts form a small detached hamlet, the Pallacheri, removed from a considerable distance from the houses of the respectable inhabitants, and barely separated from that of the Paraiyas, the Parei-cheri. The Pallans are said by some to have sprung from the intercourse of a Sudra and a Brahman woman. Others say Devendra created them for the purpose of labouring in behalf of Vellalans. Whatever may have been their origin, it seems to be tolerably certain that in ancient * Madras Census Report, 1891. v- 3 i PALLAN 474 times they were the slaves of the Vellalans, and regarded by them merely as chattels, and that they were brought by the Vellalans into the Pandya-mandala.” Some Pallans say that they are, like the Kalians, of the lineage of Indra, and that their brides wear a wreath of flowers in token thereof. They consider themselves superior to Paraiyans and Chakkiliyans, as they do not eat beef. It is stated in the Manual of Tanjore (1883) that the ” Pallan and Paraiya are rival castes, each claiming superiority over the other ; and a deadly and never-ending conflict in the matter of caste privileges exists between them. They are prsedial labourers, and are employed exclusively in the cultivation of paddy (rice) lands. Their women are considered to be particularly skilled in planting and weeding, and, in most parts of the delta, they alone are employed in those operations. The Palla women expose their body above the waist a distinctive mark of their primitive condition of slavery, of which, however, no trace now exists.” It is noted by Mr. G. T. Mackenzie * that ” in the first quarter of the nineteenth century, the female converts to Christianity in the extreme south ventured, contrary to the old rules for the lower castes, to clothe themselves above the waist. This innovation was made the occasion for threats, violence, and a series of disturbances. Similar disturbances arose from the same cause nearly thirty years later, and, in 1859, Sir Charles Trevelyan, Governor of Madras, interfered, and granted permission to the women of lower caste to wear a cloth over the breasts and shoulders.” In connection with disputes between the right-hand and left-hand factions, it is stated t that ” whatever the * Christianity in Travancore, 1901. t Gazetteer of the Trichinopoly district. 475 PALLAN origin of the factions, feeling still runs very high, espe- cially between the Pallans and the Paraiyans. The violent scenes which occurred in days gone by * no longer occur, but quarrels occur when questions of precedence arise (as when holy food is distributed at festivals to the village goddesses), or if a man of one faction takes a procession down a street inhabited chiefly by members of the other. In former times, members of the opposite faction would not live in the same street, and traces of this feeling are still observable. Formerly also the members of one faction would not salute those of the other, however much their superiors in station ; and the menials employed at funerals (Paraiyans, etc.) would not salute the funeral party if it belonged to the rival faction.” In the Coimbatore Manual it is noted that ” the Pallan has in all times been a serf, labouring in the low wet lands (pal lam) for his masters, the Brahmans and Goundans. The Pallan is a stout, shortish black man, sturdy, a meat-eater, and not over clean in person or habit ; very industrious in his favourite wet lands. He is no longer a serf.” The occupations of the Pallans, whom I examined at Coimbatore, were cultivator, gardener, cooly, blacksmith, railway porter, tandal (tax- collector, etc.), and masalchi (office peon, who looks after lamps, ink-bottles, etc.). Some Pallans are mani- yagarans (village munsifs or magistrates). In some places a Pallan family is attached to a land-holder, for whom they work, and, under ordinary conditions, they do not change masters. The attach- ment of the Pallan to a particular individual is maintained by the master paying a sum of money as an advance, which the Pallan is unable to repay. * See Nelson, the Madura Country, II, 47, and Coimbatore District Manual, 477. V-3I B

PALLAN 476 The Pallans are the Jati Pillais of the Pandya Karn- malans, or Kammalans of the Madura country. The story goes that a long while ago the headman of the Pallans came begging to the Kollan section of the Pandya Kammalans, which was employed in the manu- facture of ploughs and other agricultural implements, and said ” Worshipful sirs, we are destitute to the last degree. If you would but take pity on us, we would become your slaves. Give us ploughs and other implements, and we shall ever afterwards obey you.” The Kollans, taking pity on them, gave them the implements and they commenced an agricultural life. When the harvest was over, they brought the best portion of the crop, and gave it to the Kollans. From that time, the Pallans became the “sons “of the Pandya Kammalans, to whom even now they make offerings in gratitude for a bumper crop. At times of census the Pallans return a number of sub-divisions, and there is a proverb that one can count the number of varieties of rice, but it is impossible to count the divisions of the Pallans. As examples of the sub-divisions, the following may be quoted : Aiya, father. Amma, mother. Anja, father. Atta, mother. Devendra. The sweat of Devendra, the king of gods, is said to have fallen on a plant growing in water from which arose a child, who is said to have been the original ancestor of the Pallans. Kadaiyan, lowest or last. Konga. The Kongas of Coimbatore wear a big marriage tali, said to be the emblem of Sakti, while the other sections wear a small tali. 477 PALL AN Manganadu, territorial. Sozhia, territorial. Tondaman, territorial. These sub-divisions are endogamous, and Aiya and Amma Pallans of the Sivaganga zemindari and adjacent parts of the Madura district possess exogamous septs or kilais, which, like those of the Maravans, Kalians, and some other castes, run in the female line. Children belong to the same kilai as that of their mother and maternal uncle, and not of their father. The headman of the Pallans is, in the Madura country, called Kudumban, and he is assisted by a Kaladi, and, in large settlements, by a caste messenger entitled Variyan, who summons people to attend council- meetings, festivals, marriages and funerals. The offices of Kudumban and Kaladi are hereditary. When a family is under a ban of excommunication, pending enquiry, the caste people refuse to give them fire, and otherwise help them, and even the barber and washerman are not permitted to work for them. As a sign of excommu- nication, a bunch of leafy twigs of margosa (Melia Azadirachtd) is stuck in the roof over the entrance to the house. Restoration to caste necessitates a purificatory ceremony, in which cow’s urine is sprinkled by the Variyan. When a woman is charged with adultery, the offending man is brought into the midst of the assembly, and tied to a harrow or hoeing plank. The woman has to carry a basket of earth or rubbish, with her cloth tied so as to reach above her knees. She is sometimes, in addition, beaten on the back with tamarind switches. If she confesses her guilt, and promises not to misconduct herself again, the Variyan cuts the waist-thread of her paramour, who ties it round her neck as if it was a tali (marriage badge). On the following day, the man and PALLAN 478 woman are taken early in the morning to a tank (pond) or well, near which seven small pits are made, and filled with water. The Variyan sprinkles some of the water over their heads, and has subsequently to be fed at their expense. If the pair are in prosperous circumstances, a general feast is insisted on. At Coimbatore, the headman is called Pattakaran > and he is assisted by various subordinate officers and a caste messenger called Odumpillai. In cases of theft, the guilty person has to carry a man on his back round the assembly, while two persons hang on to his back-hair. He is beaten on the cheeks, and the Odumpillai may be ordered to spit in his face. A somewhat similar form of punishment is inflicted on a man proved guilty of having intercourse with a married woman. In connection with the caste organisation of the Pallans in the Trichinopoly district, Mr. F. R. Hemingway writes as follows. ” They generally have three or more head- men for each village, over whom is the Nattu Muppan. Each village also has a peon called Odumpillai (the runner). The main body of the caste, when attending council- meetings, is called ilam katchi (the inexperienced). The village councils are attended by the Muppans and the Nattu Muppan. Between the Nattu Muppan and the ordinary Muppans, there is, in the Karur taluk, a Pulli Muppan. All these offices are hereditary. In this taluk a rather different organisation is in force, to regulate the supply of labour to the landholders. Each of the village Muppans has a number of karais or sections of the wet-land of the village under him, and he is bound to supply labourers for all the land in his karai, and is remunerated by the landowner with ij marakkals of grain for every 20 kalams harvested. The Muppans do not work themselves, but maintain discipline among their 479 P ALLAN men by flogging or expulsion from the caste. In the Karur taluk, the ordinary Pallans are called Manvettai- karans (mamoty or digging-tool men).” The Pallans have their own washermen and barbers, who are said to be mainly recruited from the Sozhia section, which, in consequence, holds an inferior position ; and a Pallan belonging to another section would feel insulted if he was called a Sozhian. When a Pallan girl, at Coimbatore, attains puberty, she is bathed, dressed in a cloth brought by a washer- woman, and presented with flowers and fruits by her relations. She occupies a hut constructed of cocoanut leaves, branches of Pongamia glabra, and wild sugar- cane (Saccharum arundinaceiim). Her dietary includes jaggery (crude sugar) and milk and plantains. On the seventh day she is again bathed, and presented with another cloth. The hut is burnt down, and for three days she occupies a corner of the pial of her home. On the eleventh day she is once more bathed, presented with new cloths by her relations, and permitted to enter the house. It is stated by Dr. G. Oppert * that ” at a Pallar wedding, before the wedding is actually performed, the bridegroom suddenly leaves his house and starts for some distant place, as if he had suddenly abandoned his intention of marrying, in spite of the preparations that had been made for the wedding. His intended father- in-law intercepts the young man on his way, and persuades him to return, promising to give his daughter as a wife. To this the bridegroom consents.” I have not met with this custom in the localities in which the Pallans have been examined. Original Inhabitants of Bharatavarsa or India. PALLAN 480 In one form of marriage among the Pallans of the Madura district, the bridegroom’s sister goes to the house of the bride on an auspicious day, taking with her the tali string, a new cloth, betel, fruits and flowers. She ties the tali round the neck of the bride, who, if a milk- post has been set up, goes round it. The bride is then conducted to the house of the bridegroom, where the couple sit together on the marriage dais, and coloured water, or coloured rice balls with lighted wicks, are waved round them. They then go, with linked fingers, thrice round the dais. In a more complicated form of marriage ceremonial, the parents and maternal uncle of the bride- groom, proceed, on the occasion of the betrothal, to the bride’s house with rice, fruit, plantains, a cocoanut, sandal paste, and turmeric. These articles are handed over, with the bride’s money, to the Kudumban or Kaladi of her village. Early in the morning of the wed- ding day, a pandal (booth) is erected, and the milk-post, made of Thespesia populnea or Mimusops kexandra, is set up by the maternal uncles of the contracting couple. The bride and bridegroom bring some earth, with which the marriage dais is made. These preliminaries concluded, they are anointed by their maternal uncles, and, after bathing, the wrist-threads (kankanam) are tied to the bridegroom’s wrist by his brother-in-law, and to that of the bride by her sister-in-law. Four betel leaves and areca nuts are placed at each corner of the dais, and the pair go round it three times, saluting the betel as they pass. They then take their place on the dais, and two men stretch a cloth over their heads. They hold out their hands, into the palms of which the Kudumban or Kaladi pours a little water from a vessel, some of which is sprinkled over their heads. The vessel is then waved before them, and they

481 PALLAN are garlanded by the maternal uncles, headmen, and others. The bride is taken into the house, and her maternal uncle sits at the entrance, and measures a new cloth, which he gives to her. She clads herself in it, and her uncle, lifting her in his arms, carries her to the dais, where she is placed by the side of the bridegroom. The fingers of the contracting couple are linked together beneath a cloth held by the maternal uncles. The tali is taken up by the bridegroom, and placed by him round the bride’s neck, to be tightly tied thereon by his sister. Just before the tali is tied, the headman bawls out ” May I look into the bride’s money and presents ” ? and, on receiving permission to do so, says thrice ” Seven bags of nuts, seven bags of rice, etc., have been brought.” At a marriage among the Konga Pallans of Coim- batore, the bridegroom’s wrist-thread is tied on at his home, after a lamp has been worshipped. He and his party proceed to the house of the bride, taking with them a new cloth, a garland of flowers, and the tali. The milk-post of the pandal is made of milk-hedge {Euphorbia Tirucalli). The bride and bridegroom sit side by side and close together on planks within the pandal. The bridegroom ties the wrist-thread on the bride’s wrist, and the caste barber receives betel from their mouths in a metal vessel. In front of them are placed a Pillayar (figure of Ganesa) made of cow-dung, two plantains, seven cocoanuts, a measure of paddy, a stalk of Andropogon Sorgkttm with a betel leaf stuck on it,” and seven sets of betel leaves and areca nuts. Camphor is burnt, and two cocoanuts are broken, and placed before the Pillayar. The tali is taken round to be blessed in a piece of one of the cocoanuts. The Mannadi (assistant headman) hands over the tali to the bridegroom, who ties it round the PALLAN 482 bride’s neck. Another cocoanut is then broken. Three vessels containing, respectively, raw rice, turmeric water and milk, each with pieces of betel leaf, are brought. The hands of the contracting couple are then linked together beneath a cloth, and the fourth cocoanut is broken. The Mannadi, taking up a little of the rice, turmeric water, milk, and betel leaves, waves them before the bride and bridegroom, and throws them over their heads. This is likewise done by five other individuals, and the fifth cocoanut is broken. The bride and bride- groom go round the plank, and again seat themselves. Their hands are unlinked, the wrist-threads are untied, and thrown into a vessel of milk. The sixth cocoanut is then broken. Cooked rice with plantains and ghi (clarified butter) is offered to Alii Arasani, the wife of Arjuna, who was famed for her virtue. The rice is offered three times to the contracting couple, who do not eat it. The caste barber brings water, with which they cleanse their mouths. They exchange garlands, and the seventh cocoanut is broken. They are then taken within the house, and sit on a new mat. The bridegroom is again conducted to the pandal, where cooked rice and other articles are served to him on a tripod stool. They are handed over to the Odumpillai as a perquisite, and all the guests are fed. In the evening a single cloth is tied to the newly married couple, who bathe, and pour water over each other’s heads. The Pillayar, lamp, paddy, Andropogon stalk, and two trays with betel, are placed before the guests. The Mannadi receives four annas from the bridegroom’s father, and, after mentioning the names of the bridegroom, his father and grandfather, places it in one of the trays, which belongs to the bride’s party. He then receives four annas from the bride’s father, and mentions the names of the bride, her father 483 PALLAN and grandfather, before placing the money in the tray which belongs to the bridegroom’s party. The relations then make presents of money to the bride and bridegroom. When a widow remarries, her new husband gives her a white cloth, and ties a yellow string round her neck in the presence of some of the castemen. At a marriage among the Kadaiya Pallans of Coim- batore, the wrist-thread of the bride is tied on by the Mannadi. She goes to, a Pillayar shrine, and brings back three trays full of sand from the courtyard thereof, which is heaped up in the marriage pandal. Three painted earthen pots, and seven small earthen trays, are brought in procession from the Mannadi’s house by the bridegroom, and placed in the pandal. To each of the two larger pots a piece of turmeric and betel leaf are tied, and nine kinds of grain are placed in them. The bridegroom has brought with him the tali tied to a cocoanut, seven rolls of betel, seven plantains, seven pieces of turmeric, a garland, a new cloth for the bride, etc. The linked fingers of the contracting couple are placed on a tray containing salt and a ring. They go thrice round a lamp and the plank within the pandal, and retire within the house where the bridegroom is served with food on a leaf. What remains after he has partaken thereof is given to the bride on the same leaf. The wrist-threads are untied on the third day, and a Pillayar made of cow-dung is carried to a river, whence the bride brings back a pot of water. In some places, the bridegroom is required to steal something from the bride’s house when they return home after the marriage, and the other party has to repay the compliment on some future occasion. When a death occurs among the Konga Pallans of Coimbatore, the big toes and thumbs of the corpse are PALLAN 484 tied together. A lighted lamp, a metal vessel with raw rice, jaggery, and a broken cocoanut are placed near its head. Three pieces of firewood, arranged in the form of a triangle, are lighted, and a small pot is placed on them, wherein some rice is cooked in turmeric water. The corpse is bathed, and placed in a pandal made of four plantain trees, and four green leafy branches. The nearest relations place a new cloth over it. If the deceased has left a widow, she is presented with a new cloth by her brother. The corpse is laid on a bier, the widow washes its feet, and drinks some of the water. She then throws her tali-string on the corpse. Her face is covered with a cloth, and she is taken into the house. The corpse is then removed to the burial-ground, where the son is shaved, and the relations place rice and water in the mouth of the corpse. It is then laid in the grave, which is filled in, and a stone and some thorny twigs are placed over it. An earthen pot full of water is placed on the right shoulder of the son, who carries it three times round the grave. Each time that he reaches the head end thereof, a hole is made in the pot with a knife by one of the elders. The pot is then thrown down, and broken near the spot beneath which the head lies. Near this spot the son places a lighted firebrand, and goes away without looking back. He bathes and returns to the house, where he touches a little cow-dung placed at the entrance with his right foot, and worships a lamp. On the third day, three handfuls of rice, a brinjal (Solanum Melongena) fruit cut into three pieces, and leaves of Sesbania grandiflora are cooked in a pot, and carried to the grave together with a tender cocoanut, cigar, betel, and other things. The son places three leaves on the grave, and spreads the various articles thereon. Crows are attracted by clapping the hands, 485 PALLAN and it is considered a good omen if they come and eat. On the fourth day the son bathes, and sits on a mat. He then bites, and spits out some roasted salt fish three times into a pot of water. This is supposed to show that mourning has been cast away, or at the end. He is then presented with new cloths by his uncle and other relations. On the ninth or eleventh day, cooked rice, betel, etc., are placed near a babul (Acacia arabicd) or other thorny tree, which is made to represent the deceased. Seven small stones, representing the seven Hindu sages, are set up. A cocoanut is broken, and puja performed. The rice is served on a leaf, and eaten by the son and other near relations. The Pallans are nominally Saivites, but in reality devil worshippers, and do puja to the Grama Devata (vil- lage deities), especially those whose worship requires the consumption of flesh and liquor. It is recorded, * in connection with a biennial festival in honour of the local goddess at Attur in the Madura district, that ” some time before the feast begins, the Pallans of the place go round to the adjoining villages, and collect the many buffaloes, which have been dedicated to the goddess during the last two years, and have been allowed to graze unmolested, and where they willed, in the fields. These are brought in to Attur, and one of them is selected, garlanded, and placed in the temple. On the day of the festival, this animal is brought out, led round the village in state, and then, in front of the temple, is given three cuts with a knife by a Chakkiliyan, who has fasted that day, to purify himself for the rite. The privilege of actually killing the animal belongs by immemorial usage to the head of the family

* Gazetteer of the Madura district. of the former poligar of Nilakkottai, but he deputes certain Pallans to take his place, and they fall upon the animal and slay it.” It is noted by Mr. Hemingway * that the Valaiyans and the class of Pallans known as Kaladis who live in the south-western portion of the Pudukkottai State are professional cattle-lifters. They occasionally take to burglary for a change. The common titles of the Pallans are said f to be ” Muppan and Kudumban, and some style themselves Mannadi. Kudumban is probably a form of Kurumban, and Mannadi is a corruption of Manradi, a title borne by the Pallava (Kurumban) people. It thus seems not improbable that the Pallas are representatives of the old Pallavas or Kurumbas.”